Szczególna uwaga została zwrócona na motywacjach uczących się języka polskiego. Dalsza część wykładu została poprowadzona w kierunku odpowiedzi na pytania: Jak kształtuje się tożsamość człowieka na pograniczu kultur? Jaką rolę pełni wybór języka? Więc „człowiek żyjący w społeczeństwie jednorodnym pod względem narodowym, językowym, religijnym (kulturowym) nie przeżywa takich dylematów tożsamościowych, jak człowiek którego JA kształtuje się na pograniczu”.

Kolejna część wypowiedzi została ukierunkowana na pokazaniu wskaźników tożsamościowych u Polaków na pograniczu ukraińsko-rumuńskim oraz u Polaków na pograniczu ukraińsko-rosyjskim.

Co to znaczy mówić po polsku i być Polakiem na tych pograniczach? W podsumowaniu wypowiedzi zaznaczono, że stopień poczucia tożsamości narodowej u Polaków na Bukowinie jest znacznie wyższy. Polacy, pomimo zakazów ze strony władz sowieckich, skupiali się tu wokół kościoła i rodziny, w wiejskich domach niektórych polskich rodzin, które nieraz służyły jako lokale, w których uczono języka polskiego. Na Bukowinie jest zatem ciągłość tradycji, języka, kultury i pamięci. Polacy na Ukrainie Wschodniej przeżyli natomiast okres władzy sowieckiej w oddaleniu od Polski, od kościoła katolickiego i od organizacji polskich. Żyli też w znacznie większym rozproszeniu. Współcześnie na Ukrainie Wschodniej rodzi się nowy rodzaj polskości – adaptowanej z Polski, przywiezionej w gotowej postaci, przeniesionej tu przez telewizję lub Internet.

Helena Krasowska zaznaczyła, że po wybuchu wojny w 2014 roku we wschodniej Ukrainie zmieniła się także struktura narodowościowa tego regionu. Wykład dopełniony był interesującymi cytatami osób mówiących polszczyzną gwarową, zdjęciami, mapami oraz wykresami.